Czym jest periodontologia?
PERIODONTOLOGIA (łac. „peri” – wokół, i grec. „odont” – ząb) – to dziedzina stomatologii zajmująca się diagnozowaniem, profilaktyką oraz leczeniem chorób przyzębia i błony śluzowej jamy ustnej.
• Choroby przyzębia
~ wszelkie dolegliwości związane z tkankami otaczającymi i stabilizującymi zęby (dziąsła, więzadła, kości zębodołu)
~ czynniki ryzyka występowania paradontozy:
• bakterie! – nieprawidłowa higiena jamy ustnej
• wiek
• czynniki genetyczne
• przewlekły stres
• złe nawyki – palenie papierosów, nadużywanie alkoholu, nieodpowiednia dieta
• choroby przewlekłe
~ symptomy:
• zaczerwienienie, obrzęk dziąseł
• krwawienie dziąseł samoistne lub podczas szczotkowania
• halitoza (nieprzyjemny zapach)
• rozchwianie zębów
~ fazy rozwoju
Terapia periodontologiczna jest zwykle procesem długotrwałym, wymagającym zaangażowania i współpracy na linii lekarz-pacjent. Najczęściej przebiega ona według następującego schematu:
• Faza higienizacyjna ~ niechirurgiczne leczenie eliminujące mikroorganizmy chorobotwórcze;
– wnikliwe badanie tkanek przyzębia
– usunięcie złogów naddziąsłowych i poddziąsłowych
– instruktaż i skorygowanie błędów dotyczących nieprawidłowej higieny jamy ustnej
• Faza korygująca, w skład której wchodzić może:
– leczenie chirurgiczne
– terapia farmakologiczna
– metody regeneracyjne (likwidacja kieszonek przyzębnych z odbudową uszkodzonych tkanek)
Regeneracja ubytku kostnego
– leczenie protetyczne (stabilizacja rozchwianych zębów np. za pomocą specjalistycznych szyn)
• Faza podtrzymująca mająca na celu utrzymanie osiągniętych rezultatów leczenia. Jej istotą jest staranna, prawidłowa codzienna higiena jamy ustnej, nieustanne podejmowanie działań profilaktycznych oraz regularne kontrole w gabinecie stomatologicznym.
Regularne wizyty pomogą bowiem w odpowiednim momencie rozpoznać chorobę i zatrzymać jej rozwój, ustrzegając tym samym przed wieloma negatywnymi konsekwencjami problemów periodontologicznych, takich jak paradontoza, czy nawet – przedwczesna utrata zębów.
Przeszczep błony śluzowej z podniebienia – poszerzenie strefy dziąsła zębodołowego wokół implantów
Przyzębie tworzy aparat zawieszeniowy zęba utrzymujący ząb w zębodole. Jedną z jego składowych jest dziąsło, które można podzielić na dziąsło brzeżne i dziąsło zębodołowe (właściwe). O ile przy zębach naturalnych nie ustalono konkretnej szerokości strefy dziąsła zębodołowego wymaganej do zachowania zdrowego przyzębia, tak w przypadku implantów szerokość tej strefy powinna wynosić przynajmniej 2 mm. W sytuacji, gdy implant otoczony jest tylko ruchomą błoną śluzową może dochodzić do podrażnień mechanicznych podczas jedzenia czy szczotkowania, a to prowadzi do powstania dolegliwości bólowych oraz nawracających stanów zapalnych tkanek miękkich wokół implantu.
Zasadniczą kwestią jest zapewnienie stabilnego, nieruchomego położenia brzegu dziąsła wokół implantu. Przeciwdziała to powstawaniu recesji dziąsłowych i odsłanianiu szyjek implantów Zapobiega także rozwojowi zapalenia dziąsła i przyzębia wokół implantów. Dlatego niekorzystne warunki anatomiczne w przedsionku jamy ustnej niekiedy narzucają wykonanie dodatkowego zabiegu augmentacji tkanek miękkich podczas odsłonięcia implantu w celu poszerzenie strefy dziąsła zębodołowego.
Czyli po co to wszystko?
• Żeby przedłużyć utrzymanie implantu w jamie ustnej
• Żeby utrzymać lepszą higienę wokół implantu – żeby dokładniej i bezboleśnie szczotkować to miejsce
• Żeby nie występowały dolegliwości bólowe w trakcie jedzenia
• Żeby nie powstawały stany zapalne– żeby dziąsło wokół implantu nie bolało, nie krwawiło, nie było opuchnięte
• Żeby zapobiegać odsłonięciu części implantu w przyszłości czyli zapobiegać tzw. recesji dziąsła
Zabieg poszerzenia strefy dziąsła zębodołowego przeprowadza się na etapie założenia śruby gojącej i polega na pobraniu fragmentu tkanek miękkich z podniebienia (tzw. przeszczep błony śluzowej) i przyszycie go miejscu biorczym w okolicy implantu. Szwy usuwane są po 10-14 dniach, a całkowity czas gojenia tkanek miękkich wokół implantu to około 6 tygodni.
Ubytek poziomy tkanek miękkich – augmentacja na szerokość
Zawsze po usunięciu zęba następuje resorpcja wyrostka zębodołowego zarówno w wymiarze pionowym i poziomym. To jak duży będzie defekt tkanki kostnej i miękkiej zależy od wielu czynników m.in. od stanu wyjściowego tkanek, obecności blaszki policzkowej wyrostka zębodołowego czy sposobu ekstrakcji. W przypadku niewielkich ubytków tkanki miękkiej istniej możliwość poprawy warunków miejscowych przed wykonaniem ostatecznej pracy protetycznej zarówno opartej na własnych zębach czyli mostu oraz opartej na implantach. W takim przypadku należy przeprowadzić dodatkowy zabieg augmentacyjny tkanek miękkich, który polega na pobraniu przeszczepu tkanek miękkich z podniebienia i wprowadzeniu go w okolicę defektu. Tkanki są stabilizowane szwami, które należy usunąć po około 14 dniach. Przystąpienie do wykonania ostatecznej odbudowy protetycznej może nastąpić po 6-8 tygodniach od zabiegu ze względu na gojenie tkanek miękkich.
Czyli po co te zabiegi?
• Żeby przedłużyć utrzymanie pracy protetycznej (implantu, mostu) w jamie ustnej
• Żeby utrzymać lepszą higienę – żeby móc dokładniej szczotkować to miejsce
• Żeby nadmiernie nie gromadziło się jedzenie wokół uzupełnienia protetycznego
• Żeby było bardziej estetycznie czyli żeby nie było sinego dziąsła przy implancie czy efektu „zapadniętego” dziąsła
• Żeby zapobiegać odsłonięciu części implantu w przyszłości czyli zapobiegać tzw. recesji dziąsła
• Żeby wyglądało jak najbardziej naturalnie, jak zęby własne